غزل تنهایی

گفتم همه تو هستی، جام و شراب و مستی

گفتا که تو عاشقی، یا اینکه می‌پرستی

گفتم که بی تو بودن، کرده مرا می‌پرست

گر تو دهی رخصتی، کعبه من تو هستی

شعری که خواندید، مناظره یا گفتگویی کوتاه بین عاشق و معشوق هست. عاشق، معشوق خود را به شراب و مستی تشبیه می‌کند، چرا که شاید بهتر از آنها در دنیای خود نچشیده و تجربه نکرده است. ولی این تشبیه به مزاج معشوق خوش نیامده و او را به می‌پرستی متهم می‌کند. عاشق که گویا متوجه شده معشوق او از مجاز شعر و استعاره‌های آن بی خبر است، لحن سخن را عوض می‌کند و این‌بار معشوق را کعبه خود می‌خواند. تا بلکه این سخن به مزاج یار خوشتر آید. البته شاید این‌بار هم عاشق از طرف معشوق به کفر و پرستش غیر خدا محکوم شود. در حالی که عاشق دل معشوق را کعبه‌ی خویش می‌خواند، چرا که دل او را جایگاه خداوندگارش می‌داند.