گلدی شعبان یاریسی یر اوزونه آی گله‌جاخ
گویدکی آیه ددیم آی سنه بیر تای گله جاخ
ددی او گوندن ایشیخدی منه اونا تای اولمام
اونی سن گورسن اگر گونده سنه زای گله‌جاخ
من ددیم بو اوریین طاقتی یوخ پس نه زمان
اونون او صاف ایشیقیندان بیزه بیر پای گله‌جاخ
آی بیر آز گولومسنیپ چوندی منه بیله ددی
او گونه آز قالیره گونلری تز سای گله جاخ
البت بیر گون اولاجاخ ظلمتین عومری قوتولا
بونی هر کس بولوری قیش قوتولوپ یای گله جاخ
شب نیمه شعبان سال 86
تو همون هستی که تو هیچ جای دنیا ندارن
بدیا تاریکیا پیش تو معنا ندارن
تو مثل یه خورشیدی زندگی دادی به همه
حتی با وجود تو بهمنا سرما ندارن
زندگی خیلی قشنگه وقتی تو اینجا باشی
اما وقتی نباشی امروزا فردا ندارن
همه خوابای بد شبا میان به شهر ما
آخه بی بودن تو بچه‌ها رویا ندارن
آدما منتظرن تا یه روزی تو برسی
آخه تو زندگیشون هیچ چیز زیبا ندارن
همه ستاره ها میخوان با تو حرف بزنن
زود بیا اگه نیای سرور و مولا ندارن
مگه من یه شاعرم تخلصم داشته باشم
توی شهر شاعرا برای ما جا ندارن
خرداد 85
* چون شعر به زبان گفتار نوشته شده، به جای جمع زدن با "ها" با الف جمع زدم و باید به همین شکل خونده بشه
امشب این شهر دلم مثل هوا طوفانیست
بر فراز دفترم دیده من بارانیست
امشب این چلچله ها حسرت خواندن دارند
نغمه های خوب و خوش در دلشان زندانیست
امشب آن یار سفر کرده‌ی ما دلگیر است
آنکه از روز ازل چهره‌ی او پنهانیست
او همان است که ما منتظر نور رخش
آنکه با بودن او این دل ما تنها نیست
او همان است که با آمدنش شب برود
چونکه آن چهره او مثل دلش نورانیست
تا به کی حسرت تو در دل ما خواهد ماند
آنکه بی بودن او زندگی‌ام زیبا نیست
باز هم شد غزلی همدم تنهایی من
شکر ایزد که در آن تخلصی پیدا نیست
فروردین 85
ای همه هستی همه دنیا کجایی؟
ای همه نور و همه معنا کجایی؟
ای دلیل زندگی کردن شاعر
ای شقایق، ای گل زیبا کجایی؟
من همان سیلابم و مقصود من تو
ای نهایت، ای دل دریا کجایی؟
دل من مضطرب این روزگار است
ای ره آرامش دلها کجایی؟
چشم من در حسرت دیدار رویت
ای ستاره چشم خوش سیما کجایی؟
ای تمام معنی دیروز و امروز
ای دلیل بودن فردا کجایی؟
منم آن شاعر خسته، بی تخلص
آنکه تا پایان نوشت مولا کجایی؟
کاش آن یار سفر کرده ما اینجا بود
کاش آن نور رخش در دل ما پیدا بود
کاش آن لحظه پایان همه دوری ها
عضوی از ثانیه های خوش فردا بود
دوش دیدم که همه چلچله ها میخوانند
کاش دیدار رخش تعبیر این رویا بود
من همان قطره بارانم و تو دریایی
کاش این قطره ما عضوی از آن دریا بود
سالها شعر نوشتم همه‌اش پوچ و عبث
کاش یک مصرع از آن صد شعر من کارا بود
باز هم شد غزلی همدم تنهایی من
کاش این شعر غریب مثل شما زیبا بود
من همان شاعرم و تخلصلم بی نام است
آنکه در حجره خود با قلمش تنها بود
بهمن 84
میدونم یه روز میاد تو این درو وا میکنی
برمیگردی از سفر دنیا رو زیبا میکنی
میدونی اگه بیای تاریکی از دلم میره
آخه تو بجای اون عشقتو توش جا میکنی
روزی که تو می رسی مثل یه عیده واسه ما
آخه وقتی برسی شادی رو برپا میکنی
تو که نیستی یه دونه غصه نشسته تو دلم
زود بیا اگه بیای غصمو تنها میکنی
من بهت میگم بیا بسته دیگه اونجا نمون
تو میگی باشه میام، امروز و فردا میکنی
شعر من منتظره تا یه روزی تو برسی
آخه وقتی برسی حرفهاشو معنا میکنی
نمیخوام اسممو تو آخر شعرم بیارم
اگه تو دوستم داری اسممو پیدا میکنی